Sevmek neydi ?..Sadece sevgiliyi görmek, onun yanında olmak mıydı ?..Ya da “seviyorum” yahut “seviliyorum” un rahatlığıyla arayıp sormamak mı ?..Yoksa sadece “seni seviyorum” mu ?..Asla!!

Sevmek vermekti..İstemeden vermekti sevmek..Karşılık bulmadan değil, “karşılık beklemeden” kalbini teslim etmekti..Kalbine gelecek zararları umursamadan teslim etmekti yüreğini..

Sevmek sadece “seviyorum” demek değil idi..Seviyorum deyip kenara çekilmek hiç değildi!!Karşılık bulma hırsına kapılmayan umutlara yüklenen bir bekleyişti bazen sevmek..Çok büyük umutlara bel bağlamak ta değildi..Yara bandı satan bir çocuğun umut dolu ışıltılı gözlerini görmek yeterdi sevgiyi anlamaya..

Sevmek düşünmekti..Ne yapıyor diye düşünmek..Nerede, nasıl diye düşünmek..Seni düşünüyor olma umudunu düşünmek..Düşünmek..Hem de öyle kalabalıklarda ya da sadece mutlu iken değil ; gözünü tavandan ayırmadan düşünmek..Ve bu şekilde uykuya dalıp gece rüyada görmekti sevmek..

Sevmek inanmaktı..Sevdiğine inanmak –hem senin! hem onun!-..İkilemlerin ortadan kalkmasıydı sevmek..Ve “tek gönül” olunsun diye yüreğin ikiye bölünmesiydi..

Sevmek “sonu olmayan bir varoluştu”..Sonlanmayan, sonlanamayan bir varoluş..Terk etmek, vazgeçmek gibi sözcükleri içermiyordu çünkü sevmenin lûgat’ı..terkedilmiş gibi görünen sevgililer, vazgeçmiş gibi görünen yürekler vardı sadece..

Sevmek gözyaşıydı..Ağlamaktı sebepli sebepsiz..Sevginin kendine ağlamasıydı sevmek..

Sevmek, bir kar tanesinde, güneşin parıltısında yahut sigara dumanındaydı bazen..Yağmur damlasının toprağa, toprağın ağaçlara hayat vermesiydi sevmek..

Sevmek yağmurda ıslanmaktı..Sonunu düşünmeden, bütün işini gücünü bırakıp dalıvermekti damlaların arasına..Yanaklarından süzülenlerin “bu seferlik yağmur damlası” olduğunu bilmekti..

Sevmek, sevgiliyle gezdiğiniz sokağa gitmeye korkmak, gittiğinde gözyaşlarını tutamamaktı..

Sevmek, yürekten seveni bulduğunda sıkıca sarılmak ve onu bir daha bırakmamaktı..

Sevmek “sır” idi, anlaşılmayandı sevmek..”Ne yapıyorum ben ?” sorusuna cevap verememek, güç bela cevap verdiğinde, verilen cevaptı sevmek..

Sevmek, “tüm bunlarla beraber” sevgiliyi görmek, onun yanında olmaktı..”Seviyorum” du sevmek..

Sevmek “ben de” ydi..”Ben de seviyorum” du sevmek..

Sevmek gidiyorum değildi..”Geliyorum” du sevmek..”Kalıyorum” du..

İşte yağmur başladı..Yazının son noktası için iyi bir sebep..
“Bu seferlik!! ”, yanaklarımdan “ saf suyun “ süzülmesi sanırım iyi gelecek...