Tâif; acıların doruğa ulaştığı yer.
Her gün hasretinle Tâif'tir gönlüm.
Bu gönül O'na ulaşacaksa eğer,
Bir an önce gel götür beni ey ölüm.

Hasretin kalbime batan diken gibi,
O kadar çok acıtıyor ki canımı.
Baktığım her şey görünüyor sen gibi.
İşte Efendim! Hasretin kapladı her yanımı.

Hazreti Allah'ın 'İsrâ' dediği gece.
Yedi kat semâ emrine âmâdeydi.
Mîraç; müşriklerin zihninde bir bilmece.
Sıddık-ı Ekber Hazretleri yine devredeydi.

Uhud'da mübârek dişini kıran taş,
Keşke benim dişimi, kalbimi kırsaydı.
Seni öz yurdundan ayıran onca zâlim baş,
Seni değil, beni sevdiklerimden ayırsaydı.

Efendim! Ben hasret uçurumunun kenarında,
Gözlerimse acı acı yalnızlık vâdisine bakıyor.
Ben senden uzakta çaresizlik diyârında,
Ömrümse o vâdideki nehir gibi akıyor.