Bazı halleri çözebilmek için bilirsiniz ki “susmak” gerekir
Bir Tutam Mavi .. Bunu en iyi bilen sen olmalısın ki, bir eski fotoğraf sessizliğiyle gülümseyebiliyorsun yalnızca bana Ve yine öyle uzak

Yakmadan düşmeyecekse içime ateş; bu yalnızlık, bu özlem, bu vurgun ve tanımazsa eğer yaktığı yeri
Ve kimdir, nerdedir bilmezse (?)
Çaresiz özler durusun

Çaresizliğin çarende saklıydı hani?
Sen bilmezsin sadece bir resimdeydi onun düş yıkımı gülüşü
Mutluluk vermeyen, olağanca mutluluğu da alıp götüren, bir kefendi varlığı; telli duvaklı

Tüm hayallerimden bu kez son diyerek bertaraf ettiğim, sonu olmayan ve hiç kapanmayan bir perdeydi Yanılgımdı o, kısa cümlelerimi ateşe verip uzaktan seyrine baktığım, baktıkça ateşe sürüklendiğim, sürüklendikçe bir tek dumandan ibaret bir yangındı işte
Günü gelince sönmekle yükümlüydü
Sönmedi

Hangi yola düş, hangi hüzne gözyaşı olmadı ki? Geriye kalan varsa bu sarsıntıdan, alırım taşı taş üstünden ve salardım yerleşik sevdalara Kaç hayal kırıklığıyla baş ettim bilirdi Rüzgarın sesindeydi terk edilmelere uslanmış yüreğim Hediye ettim; rüzgarın serseri lodosuna, hem de pazarlık payım olmadan

Yarama, kirli atık aşkları sardım, merhem diye Sığındığım düşün, en tenha köşesinde, iki kaşımın ortasını sesiyle vurur sandım Ölmeyi bekledim, ölümsüz bir acı da

Günü gelince dilim kendiliğinden çözülür sandım
Susmak çözümdür, konuşsam daha az anlar sandım, anlamadı

Ya da cezalandım, sinsi bir ıstırap gelip sarıldı yar(am)a merhametsizce
Dilim değip de git diyemedim

Kandırılmaların ruhsal savaşında, ayrılmalara kapalı kaldım
Aşk neyse, aşk acıysa; başımı eğip önünde, beklerdim
Beni de vurun hadi, kalmasın yürek yürek üstünde
Sonra da çektiğim acıyı dilediğinizce süsleyin, renkli olsun acımın hediye paketi

Ben yine düşer bir aşkın pençesine, mucizevi günahın ellerinden tutardım Mavi bir köşede bir başıma, gidişinizi beklerdim

Ben göz yaşlarımı, gönlünü gün edenlere hibe ederken, siz ölümsüz yankıyla gülümseyin
Acıyarak bakın ya da bana

Ne çok seversiniz siz, rüzgara karışan kahkahalarınızı Yer yüzünü inlettikçe inleten, göz yaşı saçan naralarınızı

O rüzgar saçıma değerken, ben aşkımı yerlere çalacağım Kaybedecek bir şeyim yokken, kaybettiklerimi de kaybettiren rüzgara inat,
bu kez konuşacağım

Siz içinizde ki yer edinmiş öfkelerinizi, süpürüp atmak isterken maviliklere; “bir tutam mavi” de bana ayırın Vakti gelince, berrak mavinize; benimde “kızıl” konuşsun dilim

Hersey çok oLunca ucuzLar
Edep Bunun Aksinedir,
O çoğaLdıkca değeri Artar