cik hayatimdan

[orkidee]

Aşılamayacak engellerin üzerinden gelmeye çalıştık. Hep karanlıkta, hep koskocaman bir boşlukta koşup durduk.

Birbirimizi bulmaya, birbirimizin olmaya çalıştıkça daha da uzaklaştık, daha da koptuk birbirimizden.

Ben sana gelmeye çalıştıkça, elimi uzattıkça sen hep bir adım geri kaçtın. Mücadele eden ben; kaçan, korkan hep sen oldun!

Sen bana arkanı döndükçe ben hep arkandan seslenen, gitme diye yalvaran oldum…

Yanımda kalman için önüne duvarlar ören, engeller koyan ben şimdi anlıyorum ki yanımda olan sadece bedeninmiş, yüreğin değil!

Dedim ya kolay değildi yaşadığımız şeyler; benim sana “seni seviyorum” dediğimde senin susman, konuşmaman;

ben sana geldikçe senin kaçman ve benim sürekli her yerde seni aramam kolay değildi…

Her insan hak ettiğini yaşarmış ya sevdiğim! Sen hak etmediğini, beni, benim aşkımı yaşadın.

Verdiğim sevgi, hissettiğim aşk senin hak ettiğinden çok çok fazlaymış meğer.

Kim bilir belki de bu yüzden böyle oldu.

Benim aşkımmış sana asıl ağır gelen…

Bu yüzden hep kaçmayı, kolayı seçtin.

Karşılaştığın ilk engelde arkanı dönüp gitmeye kalktın. Bir kere de üstesinden gelebilirim bunun demedin, diyemedin.

Benim payıma düştü hep engeller, karanlıklar, zorluklar…

Şimdi o zorluklara bir yenisini daha ekliyorum ve bu sefer benim için hiçte kolay olmayan bir şey yapıyorum:

seni hayatımdan sonsuza kadar çıkarıyorum.

Çünkü anladım ki sen yüreğime ışık tutan, bana yol gösteren sandığım o büyük aşk değil, yolumu gidilmez yapan, kapkaranlık bir boşluksun.

Bu yüzden vazgeçiyorum senden, aşkımdan, sevgimden belki de en önemlisi kendimden…

Korkuyorum anlıyor musun?

O boşlukta yapayalnız kalıp, yönümü hiç bulamamaktan korkuyorum.

Günün birinde beni bırakabileceğin, gidebileceğin, sevgimin biteceği korkusu, yerini; yolumu bulamama, kendimi o boşlukta kaybetme korkusuna bıraktı.

O yüzden;

GİT ŞİMDİ…

Yanına sevgimden kalan sevgi parçalarını da al ve git.

Çık hikâyelerimden, yazılarımdan, hayatımdan…