Bomboş bir tiyatrodur yalnızlık

[munise]

Biliyormusun anne, olmayışına
diz çöküp yalvarıyorum hep
"git başımdan ne'olur" diye
Bak yine özledim seni, bir satıra daha
sığdıramam şimdi utanıyorum anne..


Yalnızlığın en büyük tanığı sessizliktir
ve çoğu zaman bozmak istemez yalnız insan sessizliği.
Kapısı ağırdır yalnızlığın, bir kere kapandı mı tek başına açmak güçtür...

Bomboş bir tiyatrodur yalnızlık.
Tek kişilik bir oyundur hayat ve
perdeyi hep yalnız kapatırsın.

"Misafir kabul etmiyorum artık,
…"çok acıdı canım, çok kanattılar
, çevirdikleri enkaza bakmadan
dönüp gittiler sırtlarını


.. Bir deli rüzgar çıkar alır götürür geride kalanları
ve sonra yine doğar güneş…
Bak toparlamışsın kendini işte o kadar parçalanmana rağmen sen de
.. Ama bu sefer gerçekten özür dilerim YÜREĞİM!
Hazırla sen de kendini parçalanmaya,
yok olmalara, artık küllerinin bile kalmamasına…!
Tıpkı bedenim gibi sen de alıştır kendini…
Çünkü bu sefer ne gelen misafir ne de gidecek olan…
El değiştiriyorsun artık yüreğim, bana ait değilsin
, bunlar son sözlerim sana, belki de son haykırışlarım.....
.HOŞÇA KAL!!.....

Onunla ilgi olan herseyi unutacaksin.
Ama var ya onu sevdigin o günler hep kalbinin
derinlerinde olacak inan bana...!

Ben Sen Sen Diye Bittim............

Gün doğunca, içimdeki çocuğu güneşe çıkaracağım

Göğüs kafesimde koca bir artezyen boşluğu

Derinlerde bir yerde bir kız saklı

Döndüğünde hesap sorma

Büyümeli o da, her çocuk gibi

Gölgeme bıçak çekiyorum