KaLmak Kendimi Terkimdir

[crazyossie]

Denklemler içindeyim. Hangi yaşanmışlığımı versem haklı çıkarmıyor beni aşk. Sonum tanımsızlıktan geçiyor. Sıfırların ardına saklanıyor eldelerim.




Elleri boş bir aşktan medet umuyor hislerim. Düşlerimin harf kalabalıklığına isimler kazıyorum. Ve yarım kalmış yüzleri tamamlamak için kalemi bırakıp fırçaya hapsediyorum parmaklarımı. Aşk! Bu kadar eksik mi yüzün bende?

Uykuyu karanlığın bağrına zincirledim. Bilmem ki kaç yanılgı boyu durdum köşe başlarında? Kaç defa kendime tezat düşler biledim? Bana bir mutluluk borçlu yaşadım hep. Sayfalarca sustum satırlarca düşledim. Aşk bile anlamadı haykırışımı. Yine kendim yaşayıp tek başıma büyütüyorum cümlelerimi. İki kişilik hayallerden aforoz ediliyorum. Düşlerimin üzerinde tepiniyor birileri. Adımı lime lime ediyorlar. Sesim katlediliyor.

Harflerden ibaretim artık…
Bir bavula sıkıştırıp tüm anıları gitmeliyim diyorum. Kalmak kendimi terkimdir çünkü.

Yâr bu bir ihtilalden arta kalan zaman kırıntıları… Dönüşsüz gidişlerin demlenmiş vedaları… Şimdi sana yakılmış bir ağıt isteme benden; gözlerim bu denli söylenirken…

Sesimde katillerin kanlı elleri…
Yankesicilerin anılar dolu bavulumda gözleri.

Nereye gitsem mahkûm nereye gitsem zanlıyım. Haberim olmadan kendi içimde yarınlarımı asmışım.
Yalnızlığımın elinden tutup sürüklüyorum. Kendimi kendim bulamayacak kadar saklamak istiyorum.

Yorgunum yâr… İçim ölümlere göz açıyor seher vakitlerinde. Ahh bir becerebilseydim kendimden uzaklaşmayı.
Büyük bir savaş var gözlerimde.






Ölüp ölüp diriliyor harfler. Hani o arkasına saklandığım sevdanın sahibi? Hani nerdesin yâr? Beklemekten adam olmadı düşlerim.

Nerdesin?









Ölüm cezasına çarptırılacak kalemim.
Sen de anlamadın yâr… Sen de anla(ya)madın…






Ey Aşk!
Sen bile anlamadın beni…
Ben daha kimden medet umayım ki?