..:: BİLGİ VADİSİ ::.. - Kapilarimi kapadim...

Kapılarımı kapadım!

Kapılarımı kapadım! Artık yalnız sayılırım. Derin bir
nefes aldım ve rahatladım. Çok yorulmuşum
sanırım. Yolumu değiştirmek zorunda kaldım.
Yaşadıklarımı, yaşattıklarını yok saymadan! Diğer
hatıralarımın yanına bıraktım. Farkındalık buysa
eğer; Ben kendimin farkına vardım.

Kendimden fazla değer verdiğim sözde dostları,
hem yanımda zannetmişim hem de üzülerek
kendimi kahretmişim. Ne tuhaftır ki;
Düşünüyorum! Arkama dönüp baktığımda, ne
kaybettiğime ne de kahrettiğime artık
üzülmüyorum. Çünkü; kimseyi kırmamak ve
üzmemek adına ben gereken her şeyi yaptığımı
biliyorum.. Şimdi kapılarımı kapadığımda! Aklım; ne
arkada bıraktıklarım da, ne de asla şüphe bile
duymadığım vicdanımda..

Kapılarımı kapadım! Çünkü gerçekten yorulmuşum
sanırım. Görmemezlikten geldiğim, düzeltmelerini
bile önemsemediğim, hatalarını ve haksızlıklarını
hep içimden affettiğim bu sözde dostlarım beni çok
üzmüşler..Onu anladım. Nasıl bir kırılmayla deprem
yaşatmış ki bana; Hatasını telafi edebiliyorsa ne
ala..edemiyorsa hadi bana eyvallah! diyebilmeyi
öğretmiş bana.

Hiç bilemezdim! Gün gelip bu kadar
değişebileceğimi. Hiç düşünemezdim! Dostlarımı
terk edip de , yalnızlığımı tercih edeceğimi.
Önceleri burulan içim, çok çabuk iyileşti! Demek o
da sevdi bu değişimi.

Ben yine aynı oturduğum bu yerde, Yani! Aynı
mesafelerde; üzüntülü olduklarını hissettiren her
bir buruk seste yanlarına koşup giderken,benim şu
kabus dolu yaşadığım günlerimde, nerden
bilebilirdim ki,meğer, yanımda olmamalarının
suçu,aramızdaki bu mesafelerdeymiş...Ben yanlış
biliyormuşum! Dostlukta mesafeler mesafe değildir
diye..Onlar söylediler de öğrendim..

Anladım ki,onlar için dostluk,sadece kendi nefs-i
tatminlerinde.
Onlar anlamamış olabilirler ama,asıl mesafe..
aslında beyinlerde.
Dostluk paylaştıkça perçinleşir. Bencillikse bitirir.
Dostluk bitse de,sevgi kalır. Çünkü dostluk
iki taraflıdır, sevgi ise tek taraflı da yaşanır.
Dostluk,sevgi ötesi yaşanılandır. Beraber yol
almaktır. Sadece! Gülüp eğlenirken değil, üzülüp
ağlarken de paylaşılandır.
Yargı olmaksızın konuşabilmek, gözyaşın bitene
kadar bekleyebilmek, görmediğinde özlemek
özlenilmek, istediğin her vakit arayabilmek,
yalansız dertleşebilmek, gel ya da git demeden
gelip gidebilmek.. değil midir dostluk.??
Gülmeyi güldürmeyi sevdiğim için!..Neşemi,yardım
etmeyi ilke edindiğimi bildikleri için! Koşturup
debelenmeme alıştıkları için! Dinlemesini bildiğim
için! Sonsuz dert dinlememi..Kısacası,ben anladım
beni niye sevdiklerini!
Kapılarımı kapadım! Yormuşlar beni.

'' Mesut olduğum zamanlar insanları anlıyorum
sanmıştım. Onları ancak felaket içinde tanımam
mukaddermiş'' (NAPOLYON)
Ne kadar doğru söylenmiş..
Üzüntülerin de, sıkıntıların da sen ne kadar onlar
için koşmuş olsan da; Senin kötü zamanlarında,
anlıyorsun ki; Dostun yüzlerce değil!

Kapılarımı kapadım! Artık, biliyorum kimseye dost
demiyeceğimi. İstemiyorum!

Yalan dostluklar, bir varmış bir yokmuş misali!