..:: BİLGİ VADİSİ ::.. - Her cümlede, her harfte teneffüs ediyorum seni, en büyük acılar[ım]la…!

Her cümlede, her harfte teneffüs ediyorum seni, en büyük acılar[ım]la…!

Gecelerdir seni bana yazdıran… En hafif yagmur, en kücük fırtına ..!
En büyük karanlıktır ; sensizligine hapsoldugum ..!
Alısamadım yokluguna, alısamadım sensizlige.. Sensiz, yagan yagmuru izlemeyi,
Yıldızları seyredip kendimize pay cıkarmayı.. Ardından bir dilek tutmayı ; kayan yıldızlardan …
Alısamadım sensiz aksamlara !
“ En kalabalık sokaklarda , en anlamsız cümle bile hatırlatıyor seni bana .. ”
En sacma ,en anlamsız cümlelerin ; En anlamlı vurgusu oluyorsun bende ,
Cekip gitsende …kalmasanda bende …
Yas olup akıyorsun , ince bir tiz gibi… Kaybediyorum ruhumu ! Yokoluyorum ..
Gülmeyi beceremiyorum.. Aglayıslarımın, hüzünlerimin,adımlarımın Adısın !
Beceremiyorum iste sensiz yasamayı…Sensiz uyumayı.. Sensiz gülmeyi..!

… Bir iki satırla bitmiyor Acı’m… Bitmiyor, dinmiyor sensizligin Sayfalarca tüketsemde seni !
Tükenmiyorsun …
Tükenecek mi gün; gittigin gün gibi …¿ Acılarımın, öfkelerimin adı degisecek mi ¿
Sanmıyorum ! hangi sehirde, hangi sokakta , hangi Mavi’likte olursam olayım ; Adımsın !
Bitmeyeceksin …
Büyük sevdandır acı cekmeme sebep..Gidisindir, bitisindir !!
Bilmiyeceksin elbet , her adımında; hayatıma kör dügümler attıgını… Bogacaksın ellerinle ..
Bilsemde acıların en büyügünü yasadıgımı, bilsemde en büyük sızım oldugunu ;
Her cümlede, her harfte teneffüs ediyorum seni, en büyük acılar[ım]la…!
Ne zaman bitecegim ¿ ne zaman bitecek sensiz gecen yıllar, asırlar ¿!
Bitmiyorsun.. Lanet olsun kime gitsem , neye elimi uzatsam sen cıkıyorsun …Sen oluyorlar !
Sevemiyorum… Dokunamıyorum …Uzaklasıyorum yavas yavas ..
Tükenmiyor, ama tüketiyorsun … Neye baksam ‘O’ oluyorsun …
Dayanamıyorum ..!

Gittin / sevdamı hic düsünmeden ! Ben Nerelere gideyim ¿
Kimlere sarayım yüregimin acısını…!¿
Gittin / bense en soguk baharları yasadım.. En soguk karları erittim bir basıma …
Kactım, bırakıp gittigin bu koca sehirden .. Sensiz olamazdı … yasayamazdım …
En kalabalık sehrin ‘iki yabancı’sıydık artık..
Yine sen vardın ; Hergün baska yüzler gördügüm vitrinlerde ! gitmiyordun benden !
En ufak ses; cıglık oluyordu artık gecelerimde …
‘Sen’ oluyordu bütün cıglıklar ..neden gittin¿ neden bitti[k] ¿
En kalabalık sehrin ‘iki yabancı’sıyız artık…! Sen ve ben ¿ [yitip giden sen..]
En ücra sehirde, en kalabalık sokakta yine Sen’leyim.. – Kalabalıklar Bos –

Her adımda, her nefeste seni teneffüs ediyorum…Seni söylüyorum !
Yine milyonlarca’sının arasından cekip alıyorum seni ; sensizligine…
/ Hosgeldin ! /
Hosgeldin en büyük Acı’ya … Hosgeldin Hüzne …
Yine mi bitmiyor günler ¿ Ne kadarda agır ilerliyor saatler… / canımı yakıyor /
Bu kadar mı zor sensiz yasamak.. Bu kadar mı zor kalabalıkta nefes al[-abil]mak …
Bitmiyorsun.. Tükenmiyorsun …
Gidisinin ardından kac paket bitti.. Kacıncıyı sardım …
Kac damla gözyası döküp, kac heceyle yalvardım sana ; ‘Git/me’ …
Bosuna/ ydı ! Gitti/ n … !

Bir kac satırla bitmeyecek Acı’n…Dinmeyecek …Susmayacak icimdeki sen …
Ne kadar kalabalıga karıssamda ; yine yabancılasıyorum[uz]…Sen oluyorlar !
En sacma iki kelimenin ; ünlemi, soru isareti oluyorsun bende …
Gittin , ama bitemedin… Tüketemedin kendini bende !!!