Sen varken
 

SEN VARKEN
Sen varken hic üzülmedim günesin batisina
hic dalmadim derinlere aksamlari
Bir basima kalsamda geceleri hic aglamadim
sabahlara kadar oyuncagini kaybetmis cocuklar gibi
Sen varken hic seyretmedim penceremdeki damlalari
hic gezmedim yagmurlu sokaklarda
Üzülsemde bagzi günlerde darginligimiza hic
küsmedim kaderime isyan etmedim deliler gibi
Sen varken hic ugramazdim meyhanelere
hic icmezdim ölmek istercesine
Bir iki kadeh atsamda arkadaslarla hic care
aramazdim meylerde hayatini unutmus sarhoslar gibi
Sen varken hic uykusuz kalmazdim günlerce
hic siir yazmazdim yalniz kaldigim gecelerde.
Bir gökyüzü hayal ederdim hep hic düsünemezdim
bu sevdanin solacagini bitecegini rüyalarim gibi
Sen varken günes bir baska dogardi ufukta
Sen varken güller acardi kis gününde
Sen varken yildizlar isik sacardi gökyüzüne
bir anlami vardi sanki hayat dedigimiz yalanin
ama ne yazik ki ask hayatmis, ve hayat da yalanmis
Bir avuc hatira kaldi senden resimlerde anilarimda
Bir masal gibi gelip gecti sanki zaman, sonu cok cabuk
gelen ve de herzaman kötü biten
bir roman gibiydi sanki seninle hayatim
Zaten ne senden öncesini yasayabildim ne de senden sonrasini
Nedenini bilmiyorum ama beceremedim!
En azindan anilarimda yasayan, tertemiz bir romanim var simdi
Sevgimi icine hapsettigim ve ben ölene kadar yüregimde saklayacagim bir roman
Bir roman ki….
Sen varken`le baslayip sen yok ken`le biten