..:: BİLGİ VADİSİ ::.. - Allah (cc)' ı seviyorum sanırdım..

Allah (cc)ı seviyorum sanırdım

Sevmek çok zor ama bir o kadar da şerefli bir duygudur. Zordur; çünkü
> sevmek,
> sevilenle seven arasında menfaate dayalı olmayan bir ilgiyi
> gerektirir. Karşılıklı fedakârlığı, vefayı gerektirir.
> Cefaya karşı sabrı, sert rüzgârlara karşı dağılmamayı gerektirir.
> Sevmek, sevileni kırmamayı,
> ona karşı yanlış yapmamayı, kendi isteklerini sevilenin isteklerine
> tercih etmemeyi gerektirir.
>
> İsterseniz çocuğunuzu, isterseniz eşinizi, isterseniz bir canlıyı,
> çevreyi veya başka bir şeyi sevin.
> Sonuç değişmez. Hayatın zor labirentlerinde bu metaneti yitirmeden
> yürümeniz şarttır.
>
> Biz bugün farklı bir sevgiden bahsedelim.
>
>
> Biz bugün farklı bir sevgiden bahsedelim, belki sevginin esası olan
> sevgiden bahsedelim.
> Yüce Allah'a karşı hissetmemiz gereken sevgiden.Şimdi şöyle bir soru
> sorsam ve desem ki
> " Allah'ı seviyor muyuz?" İnanıyorum ki hepimiz " Elbette Allah'ı
> seviyoruz" diyeceğiz.
> " Allah sevilmez mi, O'na kurban olalım!" deriz. Bu duygumuzda
> samimiyiz de.
> Çünkü hiç kimse " Allah'ı sevmiyorum" demez, diyemez. Hiç inanmayan
> bile böyle bir cümlenin
> yüküne talip olamaz, olmamalıdır da.
>
> O zaman ikinci soruyu soralım ve "O zaman sevgi nedir?" diyelim. Veya
> bizim sevmemiz
> yeterli mi? O'nu sevmek mi önemli, yoksa O'nun tarafından sevilmek mi?
>
> Ne dersiniz, bütün bu sorulara bir çırpıda makul cevaplar verebilecek
> miyiz?
>
> Dilerseniz gelir İslâm tarihinin ölümsüz şahikalarından enfes satırlar
> okuyalım.
> Bakalım sevgiye nasıl bir anlam yüklemiş büyükler?
>
> Bistamlı Beyazıd sevgi sanılan boş bir kuruntunun, duvarların yüzüne
> çarparken unutulmaz bir ders verir:
>
> " Allah'ı seviyorum sanırdım! Ama anladım ki, esas olan O'nun sevmesi
> imiş.
> Allah bir kulu severse, onun kalbini kendisi ile meşgul edermiş"
>
> Doğrudur. Bistamlı Beyazıt'ın dediği gibi, sevgi eğer sevilenin
> sevgisini getirmeyecekse,
> boş bir kuruntudur. Allah'ı o kadar seveceksin ki, neticede O sizi
> sevmeye başlayacak.
> O zaman sizin sevginiz, O'nun sevgisine mahkûm olur. İşte o zaman
> O'nun gören gözü,
> işiten kulağı, yürüyen ayağı olursunuz.
>
> Fudayl bin Iyaz'ın, sevgiyi tarif eden dokunaklı sözleri ruh
> dünyamızda depremler
> meydana getirecek kadar derindir. Şöyle diyor;
>
> " Allah'ı seviyormuyuz diye sorarlarsa sus, konuşma. Evet dersen,
> tavırların evet
> diyenlerinkine benzemiyor ki! O zaman da münafıklara, sahtekârlara
> benzersin!"
>
> İşte size Bağdatlı Cüneyd'in cümleleri, Mevlana'nın ufkunu ne kadar da
> çok hatırlatıyor:
>
> "Şu kalp Allah'a aittir. O'na sakın yabancıyı sokma!"
>
> Sevgide dozu iyi anlamak şarttır. Sevgi teslimiyet ve tam bir
> tevekkülü gerektirir.
> Gayrisinden hicret ve fıkrat (ayrılık) gerektirir. Koşmak, koşmak,
> koşmak ve yine koşmak gerektirir.
>
> Sevginin kapısı hiç kapanmaz zira. Kapıyı kapalı zannediyorsanız,
> sevgiliyi tanımıyorsunuz demektir.
> Belki de kapısı kapalı olan sevgili değildir, sevgili olamaz.
>
> Salih Mürri, bir gün vaaz ediyor camide. Ümitsizliği kıracak sözler
> kullanıyor,
> ümidin kapılarını açıyor. Ümitsizliğin yakan bir ateş olduğunu
> anlatıyor.
> Bunu da şöyle formüle ediyor:
> " Ümitsizliği yenin. Bir insan Yüce Allah'ın kapısını ısrarla çalarsa,
> kapı mutlaka bir gün açılacaktır!"
>
> Sözler böyleydi ve doğruydu da. Ama cemaatin arkasında bir kadın
> vardır ve onun dünyasında ayrı,
> apayrı fırtınalar kopmaktadır. O, Salih'in durduğu yerde değildir.
> Birden ayağa kalkar ve seslenir:
>
> " Daha ne zamana kadar böyle demeye devam edeceksin? O kapı hiç
> kapanmadı ki açılsın!"
>
> Evet; sevgilinin kapısı hiç kapanmaz. Zaten kapısı kapanacak sevgili,
> sevgili değildir.
>
> Öyle bir sevgili sevin ki, herkesin kapısı kapandığında bile O'nun
> kapısı açık dursun!

_alıntı_